در ابتدا باید به این موضوع توجه داشت که متاسفانه ضریب خسارت پرداختی بیمه در ایران بالاتر از میانگین کشورهای دیگر است به خصوص کشورهای پیشتاز در صنعت بیمه و این موضوع باعث کاهش حاشیه سود شرکت‌های بیمه می‌شود، با کاهش حاشیه سود شرکت‌های بیمه این مجموعه‌ها برای پایدار ماندن نیاز به افزایش حق بیمه بیمه‌نامه‌ها دارند و طبیعی است که حق بیمه انواع بیمه نامه‌ها را هر ساله افزایش دهند حال اگر با کاهش ضریب خسارت موجب افزایش حاشیه سود شویم قطعاً یا افزایش حق بیمه نخواهند داشت یا افزایش آن بسیار اندک خواهد بود که خود می‌تواند تناسب بیشتری با قدرت خرید مردم پیدا کند و حتی این موضوع می‌تواند به ضریب نفوذ بیمه نیز کمک کند.
مدیریت ریسک و پیشگیری به جای افزایش حق بیمه
حال باید دید راهکار چیست و برای کاهش ضریب خسارت چه باید کرد. با توجه به اینکه همیشه پیشگیری بهتر از درمان است صنعت بیمه نیز باید به مدیریت ریسک و کاهش آن به صورت ریشه‌ای نگاه کرده و در موضوعات کلان جامعه به صورت جدی ورود کند و حتی دستگاه‌های دیگر در کشور را وادار به ورود نماید. چرا که با کاهش خطرات برای جامعه و مردم، آسیب‌ها کاهش می‌یابد و در این صورت حتی کسانی که بیمه هم نیستند از خسارات در امان می‌مانند.
ولی ورود به موارد زیرساختی و اهداف بلند مدت حتماً نیاز به سرمایه‌گذاری قابل توجه دارد که تنها به دست شرکت‌های بیمه انجام شدنی نیست، در این خصوص منافع ملی مطرح است و ورود همه دستگاه‌ها دیگر ضروری است و عزم ملی و حمایت دستگاه‌های دیگر را می‌طلبد. چرا که در هر صورت شرکت‌های بیمه یک بنگاه اقتصادی هستند و هرگونه فعالیت را با موضوع توجیه اقتصادی می‌سنجند و از طرفی هر کدام منابع مالی کافی برای ورود به موضوعات پیشگیرانه کلان را ندارند. برای این کار حتماً نیاز به تجمیع منابع و همگرایی شرکت‌ها با یکدیکر و کمک بخش‌های دولتی می‌باشد.
شناسایی ریسک‌ها، حوادث و رفع آن
با کمی جستجو در ریسک ها و شاخص خسارات شرکت‌های بیمه، رشته‌های پر خسارات و پر تعدد مثل درمان، شخص ثالث، بدنه، عمر، حوادث راننده، مسئولیت، آتش‌سوزی و غیره مشخص می‌شوند.
قبل از اینکه به آنها بپردازیم باید با ذکر مثالی به موضوع نزدیک‌تر شویم، مدتی پیش برخی از زیر مجموعه‌های بیمه اقدام به اهدای کلاه ایمنی موتور سواران کرده‌اند کاری بسیار نیکو هرچند نسبت به موتور سواران، اهدای این کلاه‌ها اندک بود ولی این موضوع علاوه بر اینکه خسارات حوادث را کاهش می‌دهد تاثیر مثبتی برای فرهنگ سازی در جامعه را نیز دارد. همچنین یکی از شرکت‌های بیمه اقدام به اهدای کپسول آتش نشانی نمود که آن هم می‌تواند تاثیرات مثبتی در جامعه داشته باشد.
حال باید به این موضوع پرداخت آیا بیمه مرکزی و بازوی پژوهشی آن در موارد رشته‌های شاخص خسارات، تحقیقاتی برای پیشگیری و کاهش ضریب خسارت البته به کمک دستگاه‌های مختلف انجام داده است.
آیا صنعت بیمه به صورت جدی برای تعامل با دستگاه‌های دیگر وارد عمل شده که به احتمال زیاد تلاشهای بسیاری صورت گرفته و اگر وارد شده چه میزان نتایج و تاثیراتی در این زمینه‌ها بدست آمده است. به عنوان مثال در رشته درمان که بهتر است برای پیشگیری هزینه کرد تا برای پرداخت و جبران خسارات درمانی، آیا با وزارت بهداشت و بخش‌های متولی سلامت جامعه به صورت کلان و جدی وارد تعامل شده‌اند.
یا در رشته ثالث، بدنه و حوادث راننده، عوامل تصادف تا چه حدی بررسی شده و آیا با وزارت راه و مسکن برای اصلاح نقاط حادثه خیز به صورت جدی ورود کرده‌اند.
آیا برای ارتقای کیفیت و ایمنی خودروها با وزارت صمت، سازمان استاندارد و شرکت‌های خودروساز به صورت جدی وارد مذاکره شده‌اند.
یا برای کنترل حریق و پیشگیری آن با سازمان آتش نشانی و حتی شرکت‌های تولید کننده تجهیزات اطفای حریق به صورت جدی وارد مذاکره شده‌اند.
یقیناً سرمایه‌گذاری در زمینه پیشگیری و پیگیری مستمر از دستگاه‌های متولی می‌تواند جامعه بهتر و امن‌تری برای هم‌وطنان به ارمغان بیاورد که این می تواند بزرگترین هدیه صنعت بیمه به مردم باشد.
موضوع دیگر اینکه صنعت بیمه می‌تواند با صنایع پایین دستی وارد تعامل گردد، به گونه‌ای که سرمایه‌گذاری و حمایت‌ها در صنایعی صورت پذیرد که منافع بلند مدت آن به صنعت بیمه بازگردد مثل صنایع بهداشتی، درمانی خصوصاً شاخه پیشگیری یا شرکت‌های تولید وسایل اطفا حریق یا شرکت‌های تولید وسایلی مثل دوربین، وسایل هشدار دهنده، دزدگیر، ردیاب خودرو و غیره که نهایتا اینگونه وسایل با قیمت ارزان‌تر در اختیار هم‌وطنان قرار گیرد یا با مشوق‌های بیمه‌ای به مردم ارائه گردد که شاهد افزایش میزان به کارگیری آن در جامعه و کاهش حوادث و در نتیجه کاهش خسارات در این زمینه ها باشیم.
در پایان باید توجه داشت تلاش صنعت بیمه در کاهش حوادث تا جبران خسارات حوادث می‌تواند دید جامعه را نسبت به این صنعت تغییر داده و اطمینان و اعتماد مردم را افزایش دهد.
یادداشت: علیرضا ملاحتی
