به گزارش تجارت آوا، پاک طینت مدیر روابط عمومی فولاد آلیاژی ایران در حاشیه نمایشگاه متافو با اشاره به افزایش سوالات افکار عمومی درباره اثرات زیست‌محیطی فعالیت‌های شرکت‌های فولادی گفت: در حال حاضر، شرکت‌های فولادی با حجم قابل توجهی از پرسش‌های مردم درباره تأثیرات فعالیت‌هایشان بر محیط زیست، از جمله کیفیت هوا و منابع آبی، مواجه هستند. این اتفاق را می‌توان پدیده‌ای مثبت و مبارک دانست، چرا که پرسشگری جامعه، نشان‌دهنده آگاهی و زنده بودن آن است.
وی تاکید کرد: حق پرسشگری برای جامعه محفوظ است و این سوالات می‌توانند به بهبود تعامل میان صنعت و جامعه و افزایش شفافیت کمک کنند.
مدیر روابط عمومی فولاد آلیاژی ایران، با تأکید بر نقش روابط عمومی در روشنگری افکار عمومی، اظهار داشت: یکی از وظایف اصلی روابط عمومی این است که سوالات جامعه را با ارائه توضیحات علمی و در عین حال قابل فهم برای عموم، پاسخ دهد.
وی با اشاره به اقدامات زیست‌محیطی شرکت‌های فولادی افزود: برای مثال، باید به مردم توضیح دهیم که در حوزه محیط زیست چه هزینه‌هایی انجام شده است. یکی از این موارد، بازگشت آب در سیستم‌های شرکت‌های فولادی است؛ به‌طوری‌که آب در یک چرخه هشت‌بار استفاده می‌شود. همچنین هزینه‌های قابل توجهی برای نصب و نگهداری فیلترهایی که از آلودگی هوا جلوگیری می‌کنند، پرداخت می‌شود و این فیلترها اثرات مثبتی در کاهش آلودگی هوا دارند.
پاک طینت ادامه داد: حتی باید فرایندهایی مثل ذوب فولاد را به شکلی علمی توضیح دهیم. به‌عنوان مثال، اگر فیلترها از فرایند ذوب حذف شوند، کل این فرایند دچار اختلال می‌شود. ارائه این توضیحات علمی، ضمن افزایش آگاهی عمومی، نقش موثری در جلب اعتماد جامعه دارد.
پاک طینت در ادامه اظهارات خود درباره اهمیت تعامل با جامعه گفت: پرسشگری حق جامعه است و نشانه‌ای از حیات و پویایی آن به شمار می‌آید. نباید این جریان را متوقف کرد، زیرا جلوگیری از طرح سوالات، جامعه را به سمت خمودگی و انفعال سوق می‌دهد.
وی افزود: روابط عمومی‌ها، به ویژه در صنعت فولاد، وظیفه دارند به سوالات جامعه پاسخ دهند و فعالیت‌های خود را به شکلی علمی و قابل درک برای مردم تبیین کنند. این شامل ارائه توضیحات درباره هزینه‌ها و اقدامات زیست‌محیطی، نتایج مثبت این اقدامات، و همچنین مسئولیت‌های اجتماعی شرکت‌ها می‌شود.
پاک طینت تاکید کرد: برای مثال، اگر یک شرکت بزرگ فولادی در منطقه‌ای مشغول فعالیت است، باید علاوه بر روشن کردن اثرات زیست‌محیطی اقدامات خود، درباره مسئولیت‌های اجتماعی‌ای که انجام می‌دهد نیز به جامعه توضیح دهد. این شفاف‌سازی‌ها باعث می‌شود سوالات جامعه از حالت اضطراب‌آور و دلهره‌آمیز به سوالات کنجکاوانه و سازنده تبدیل شود، که این تغییر رویکرد نشانه رشد و آگاهی جامعه است.
مدیر روابط عمومی فولاد آلیاژی ایران، با اشاره به تلاش‌های صنعت فولاد برای حرکت به سمت تولید پایدار، اظهار داشت: اینکه همه در صنعت فولاد پذیرفته‌اند که باید به سمت تولید فولاد سبز حرکت کنیم، بسیار امیدوارکننده است. البته گاهی در برخی محافل خصوصی، افرادی این مسیر را به دلیل هزینه‌بر بودن کم‌اهمیت جلوه می‌دهند، اما خوشبختانه، شرکت‌های پیشرو در این صنعت اقدامات جدی در این زمینه آغاز کرده‌اند.
وی افزود: برخی از واحدهای تحقیق و توسعه شرکت‌های فولادی، با مطالعه مقالات و تحقیقات بین‌المللی، در حال بررسی راهکارهای عملی هستند. از سوی دیگر، تیم‌های اقتصادی این شرکت‌ها نیز مشغول ارزیابی تاثیرات مالی و اقتصادی این تغییر مسیر هستند.
پاک طینت تاکید کرد: ایران، به دلیل سهم بالای تولید فولاد خود از طریق کوره‌های قوس الکتریکی، در مسیر حرکت به سمت فولاد سبز قرار دارد. هرچند نمی‌توان ادعا کرد که به مرحله فولاد سبز رسیده‌ایم، اما این قدم‌ها نشان می‌دهد که صنعت فولاد کشور در مسیر درستی برای کاهش اثرات منفی زیست‌محیطی حرکت می‌کند.
پاک طینت با اشاره به چالش‌های جهانی در مسیر تولید فولاد سبز، اظهار داشت: کشور چین به‌عنوان بزرگ‌ترین تولیدکننده فولاد جهان، حدود ۹۰ درصد تولید خود را با استفاده از کوره‌های بلند انجام می‌دهد و برای تبدیل این کوره‌ها به کوره‌های قوس الکتریکی، نیاز به سرمایه‌گذاری‌های میلیارد دلاری دارد. حتی پیشروترین کشور در صنعت فولاد نیز در این زمینه با موانع بزرگی مواجه است و بعید است که به‌زودی وارد این عرصه شود.
وی افزود: سهم ایران در تولید فولاد جهانی بسیار پایین است و اختصاص میلیاردها دلار برای تبدیل تمام تولید فولاد به فولاد سبز در شرایط کنونی از نظر اقتصادی منطقی نیست. با این حال، این به معنای چشم‌پوشی از این هدف نیست. شرکت‌های بزرگ فولادی سالانه میلیون‌ها تن کربن منتشر می‌کنند و حرکت به سمت کاهش این اثرات اجتناب‌ناپذیر است.
پاک طینت همچنین تاکید کرد: ما ابتدا باید به سمت مرحله‌ای حرکت کنیم که می‌توان آن را حرکت به سمت “فولاد آبی” نامید؛ مرحله‌ای مقدماتی که می‌تواند پایه‌گذار گام‌های بعدی به سمت فولاد سبز باشد. عجله در این مسیر لازم نیست، اما داشتن یک دیدگاه آینده‌نگرانه برای حفظ رقابت‌پذیری و کاهش اثرات زیست‌محیطی ضروری است.
مدیر روابط عمومی شرکت فولاد آلیاژی ایران با اشاره به الزامات زیست‌محیطی برای صادرات فولاد به اروپا گفت: یکی از شاخص‌های کلیدی برای صادرات فولاد به بازار اروپا، رعایت استانداردهای مربوط به فولاد سبز است. اروپایی‌ها میزان کربن موجود در محصولات فولادی را به دقت اندازه‌گیری می‌کنند و تنها محصولاتی که میزان انتشار کربن آنها از سطح تعیین‌شده پایین‌تر باشد، اجازه ورود به این بازار را پیدا می‌کنند.
پاک طینت افزود: برای رسیدن به استانداردهای فولاد سبز، معیارهای مشخصی تعریف شده است که تولیدکنندگان باید آنها را رعایت کنند. این موضوع برای حضور در بازارهای بین‌المللی اهمیت بسیاری دارد و کشورهایی که نتوانند این استانداردها را تامین کنند، شانس خود را برای رقابت در بازارهای اروپایی از دست خواهند داد.
وی تاکید کرد: حرکت به سمت تولید پایدار و رعایت این الزامات، هرچند ممکن است هزینه‌بر باشد، اما برای حفظ سهم ایران در بازارهای جهانی ضروری است. برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری تدریجی در این زمینه می‌تواند موقعیت صنعت فولاد کشور را در برابر این چالش تقویت کند.
مدیر روابط عمومی فولاد آلیاژی ایران در پاسخ به سوال خبرنگار ما مبنی بر نحوه حمایت از شرکت های دانش بنیان، با تاکید بر اهمیت بهره‌وری و سودآوری در صنایع مختلف گفت: هر بنگاهی، چه تولیدکننده فولاد باشد یا هر صنعت دیگر، با هدف سودآوری فعالیت می‌کند. سرمایه‌گذار نمی‌آید که صرفاً به‌عنوان یک موسسه خیریه عمل کند، بلکه انتظار دارد سرمایه خود را افزایش دهد و سود بیشتری کسب کند. این واقعیت انکارناپذیر دنیای کسب‌وکار است.
وی ادامه داد این شرکت ها در درجه اول باید بتوانند خود را اثبات کنند. صرف اینکه چهار دانشجوی نخبه در یک مجموعه فعالیت می‌کنند، کافی نیست. این شرکت‌ها باید نشان دهند که می‌توانند هزینه‌ها را کاهش داده و به طور کارآمدتری عمل کنند. اگر یک فناوری می‌تواند هزینه هزار تومانی را به ۹۰۰ تومان کاهش دهد و در نهایت بهره‌وری را افزایش دهد، ارزش حمایت دارد. اما اگر تنها روی کاغذ محاسباتی صورت بگیرد و در عمل کارآمدی نداشته باشد، نمی‌توان انتظار داشت که صنایع از آن استقبال کنند.
پاک طینت افزود: در سطح جهانی، دانش‌بنیان بودن به معنای ایجاد ارزش واقعی و کاربردی برای صنایع است. در کشورهای پیشرفته، دانشگاه‌ها و شرکت‌های دانش‌بنیان تلاش می‌کنند راهکارهای عملی و سودآور ارائه دهند تا صنایع به آنها اعتماد کنند. ما نیز باید به این سمت حرکت کنیم که همکاری صنعت و دانش‌بنیان‌ها مبتنی بر نتایج ملموس و کارایی اثبات‌شده باشد.
وی در پایان تاکید کرد: برای تحقق این امر، تعریف پروژه‌های واقعی و کاربردی بین صنعت و شرکت‌های دانش‌بنیان ضروری است. صنایع به دنبال فناوری‌ها و راهکارهایی هستند که در عمل منجر به کاهش هزینه‌ها و افزایش سود شوند و این همان چیزی است که باید در تعامل میان این دو بخش مورد توجه قرار گیرد.
