رییس اتاق بازرگانی ایران و چین اظهار کرد: یکی از رسانه‌های غربی تعبیر جنگ و کودتا را برای این قرارداد استفاده کرده اما اینطور نباید به این موضوع نگاه کرد. پذیرش چین به عنوان قدرت اول اقتصادی یک تغییر پارادایم در دنیا است که برای این تغییر مقاومت‌هایی هم صورت می‌گیرد. همانطور که بعد از جنگ جهانی اول قرار بود انگلیس از ابرقدرتی جهان کنار برود و آمریکا جای آن را در اقتصاد بگیرد، همین پارادایم در مورد آمریکا وجود داشت.
مجیدرضا حریری در گفت‌وگو با ایلنا در مورد قرارداد جدید تجارت آزاد چین و ۱۴ کشور اظهار داشت: این قرارداد روی اقتصاد جهانی تاثیر مثبتی دارد. کشورهای عضو آسه‌آن سالیان سال است که با چین قراردادهای دوجانبه داشتند، ۱۰ کشور عضو آسه‌آن هستند که بیشتر در حوزه اقیانوس آرام هستند مثل کامبوج، لائوس، برمه، میانمار، فیلیپین، مالزی، سنگاپور و اندونزی. کشورهای آسه‌آن عضو شرکای اصلی چین بودند و در سال ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹، ۱۳ درصد از تجارت خارجی چین با کشورهای آسه‌آن بود.
وی افزود: این کشورها و چین از حدود ۷ یا ۸ سال پیش مذاکراتی را با ژاپن، کره جنوبی، نیوزلند، استرالیا و هندوستان شروع کردند تا بتوانند تفاهم مشارکت اقتصادی جامع منطقه‌ای (RCEP) را منعقد کنند و باهم یک اتحادیه تجاری تشکیل دهند. سال گذشته هند از این مذاکرات خارج شد، ولی به هرحال دیروز این توافق بین این ۱۴ کشور و چین انجام شد. کمی بیشتر از ۳۰ درصد از اقتصاد جهان را این کشورها تشکیل می‌دهند و حدود ۳۰ درصد از جمعیت جهان در این اتحادیه قرار می‌گیرند، اگر هند به آنها بپیوندد؛ بیش از نیمی از جمعیت دنیا در این اتحادیه باهم کار می‌کنند و قرار است همکاری‌های اقتصادی و تجاری باهم داشته باشند.
رییس اتاق بازرگانی ایران و چین تصریح کرد: فعلا این همکاری به صورت صد در صد نیست یعنی تعرفه‌ها بین آنها در تجارت صفر نمی‌شود ولی تعرفه ترجیحی دارند. استثنائاتی مثل محصولات کشاورزی را هم دارند که بیرون از این قرارداد باهم مبادله می‌شوند.
وی افزود: محصولات کشاورزی می‌تواند هم تعرفه و هم سوبسید داشته باشد. اما قرار است این استثنائات در سال آینده برطرف شود.
حریری با اشاره به پیشبینی‌ها در مورد ابرقدرت اقتصادی شدن چین گفت: اگر این را کنار بانک توسعه زیرساخت آسیا که چین در منطقه اقدامات توسعه‌ای انجام می‌دهد و ابتکار «یک جاده، یک کمربند» قرار دهیم نشانگر این است که چین به عنوان بزرگترین اقتصاد جهان معرفی کند.
وی افزود: ابر قدرت اقتصادی دنیا شدن لوازم و ابزاری می‌خواهد از جمله اینکه به توسعه دیگر کشورها کمک شود و توسعه دادن چندجانبه‌گرایی و استفاده از سیستم‌های آزاد تجاری. اینها اهدافی هستند که چین در راه آنها گام برمی‌دارد.
حریری خاطرنشان کرد: ابتکار «یک کمربند یک راه» ، بانک توسعه زیرساخت آسیا و سازمان شانگهای را وقتی کنار هم قرار می‌دهیم، می‌بینیم بخشی از آن برای ارتباطاتی است که چین از طریق زمین می‌تواند به اروپا و غرب آسیا خودش را وصل کند و بخشی هم مثل همین قراردادی که بسته شده مربوط به دریای جنوب و اقیانوس آرام است که نقش تعادلی خود را ایفا می‌کند. این یک روش جدید از ابر قدرتی است که مبتنی بر سلطه یک کشور ابرقدرت بر دیگر کشورها نیست بلکه مبتنی بر تعاملات و روابط دوجانبه و چندجانبه و روابط اقتصادی برد-برد است.
وی در پاسخ به سوالی مبنی بر تعبیر اعلان جنگ در مورد این قرارداد در بعضی رسانه‌ها گفت: یکی از رسانه‌های غربی تعبیر جنگ و کودتا را برای این قرارداد استفاده کرده اما اینطور نباید به این موضوع نگاه کرد. پذیرش چین به عنوان قدرت اول اقتصادی یک تغییر پارادایم در دنیا است که برای این تغییر مقاومت‌هایی هم صورت می‌گیرد. همانطور که بعد از جنگ جهانی اول قرار بود انگلیس از ابرقدرتی جهان کنار برود و آمریکا جای آن را در اقتصاد بگیرد، همین پارادایم در مورد آمریکا وجود داشت. حالا هم که آمریکا کنار می‌رود و چین قدرت اول اقتصادی جهان می‌شود هم تغییر پارادایم به سختی انجام می‌شود و در مقابل آن مقاومت‌هایی وجود دارد اما عموم کشورهای اروپایی هم الان در حوزه فناوری و تکنولوژی در حال همکاری با چین هستند.
وی افزود: هدف چین این است که از ادعای کودتا یا جنگ بیرون بیاید. رسانه‌های آمریکایی از جنگ اقتصادی آمریکا و چین یاد می‌کنند اما در رسانه‌های چینی از واژه درگیری اقتصادی استفاده می‌شود. چین چندان علاقه‌مند نیست که این موضوع را به عنوان یک جنگ تلقی کند، بیشتر تغییر پارادایم‌های جهانی است.
حریری در مورد تاثیر این تغییر پارادایم بر ایران تصریح کرد: اگر ما در اقتصاد دنیا بازیگر خوبی نباشیم، این تغییر پارادایم‌ها فرقی نمی‌کند. ما باید ابتدا بتوانیم یک بازیگر صحنه‌های بین‌المللی باشیم. روابط ما با چین خوب است و هیچ وقت در طول تاریخ شش هزار ساله چین، نه در قرون قدیم و نه در قرون معاصر ما هیچ وقت با هم درگیر نبودیم. روابط سیاسی و فرهنگی ما هم خوب است. قاعدتاً اگر چین نقش قدرت اول اقتصادی جهان را بازی کند، حداقل با چین درگیر نیستیم و اتفاقات سیاسی مانع توسعه روابط‌مان نمی‌شود.
