البته باشگاه‌داران تنها گروهی نبودند که از این موضوع صدمه دیدند بلکه مربیان، داوران و تمامی کسانی که در باشگاه‌ها مسئولیتی بر عهده داشتند، این روزها بیکار شده‌اند.
ایسنا به سراغ برخی از افرادی که تنها منبع درآمدشان به طریقی با ورزش گره خورده، رفته تا حال این روزهایشان را بپرسد.
***
چون دوست ندارد اسمش در گزارش بیاید، ما اسم مستعار «سمانه» را برایش انتخاب می‌کنیم. او در عین حال که عضو تیم ملی است، در باشگاه‌های مختلف هم به عنوان مربی بدنسازی فعالیت می‌کرده اما بعد از شیوع کرونا و تعطیلی باشگاه‌ها موقعیت‌های شغلی‌اش یکی یکی از دست رفته‌اند و چون بسیاری از باشگاه بدون قرارداد با مربیان کار می‌کنند تا مجبور به پرداخت حق بیمه یا حقوق ثابت نباشند، طبیعتا او هم نتوانسته برای حقوق از دست رفته‌اش از طریق قانونی کاری از پیش ببرد.
گرچه این مربی عاشق کارش و رشته‌ای است که در آن تحصیل کرده اما دل پُری دارد از اینکه همه چیز هم مربوط به وضعیت کاری‌اش در دوران شیوع کرونا نیست: «متاسفانه مربیانی که در باشگاه‌های معروف تهران کار می‌کنند و درآمد میلیونی دارند اما تحصیلات آکادمیک در حوزه تربیت بدنی ندارند، کم نیستند و این موضوع برای من که در این رشته تحصیل و سال‌ها کار کرده‌ام آزاردهنده است. یک سوال بی‌جواب همیشه در ذهنم هست که چرا فدراسیون‌های ورزشی باید به راحتی و به هر کسی مدرک مربیگری بدهند؟ از طرفی به نظر می‌رسد سطح دانش مربی برای باشگاه‌داران معیار نیست و فقط به ظاهرِ مربی‌ها بویژه خانم‌ها توجه می‌کنند. مدتی قبل برای یک باشگاه رزومه فرستادم و با توجه به سابقه کاری خوبی که دارم به نظرم رسید که یکی از معیارهای آنها برای استخدام مربی، نداشتن ظاهری ساده است!»
سمانه از دانشگاه دولتی در رشته تربیت بدنی فارغ التحصیل شده و معتقد است: «معمولا مربیان بدنسازی امنیت شغلی ندارند اما وضعیت ما در شرایط کرونا بدتر هم شد. برخی باشگاه‌ها کلا ورشکست شدند و من هم که در باشگاه‌های مختلف کار می‌کردم، موقعیت‌های کاری‌ام را از دست دادم به همین دلیل از درآمدم در این روزها اصلا راضی نیستم.»
«سجاد جعفریان» یکی دیگر از افرادی است که کارش تحت تاثیر کرونا قرار گرفته است. او هم در رشته تربیت بدنی تحصیل کرده و فوق لیسانس دارد. حدود ۶ سالی می‌شود که در تبریز باشگاه پینت بال راه انداخته است. در کنار باشگاه‌داری سابقه مربیگری و بازی در لیگ پینت بال ترکیه را هم دارد.
او درباره تجربه این روزهایش به ایسنا می‌گوید: «از زمانی که ستاد ملی کرونا اعلام کرد باشگاه‌ها با رعایت پروتکل بهداشتی می‌توانند فعالیت کنند، ما هم با رعایت موارد لازم همچنان ادامه می‌دهیم اما تعداد مراجعه‌کنندگانمان کاهش چشمگیری داشته است. قبل از کرونا هفته‌ای ۲۰ بازی داشتیم اما در شرایط فعلی نهایتا هفته‌ای چهار تایم داریم. حتی سانس‌های آموزشی‌مان هم کم شده. سال گذشته ۲۰ شاگرد داشتم و از آن تعداد فقط سه شاگرد مانده چون خانواده‌هایشان اجازه نمی‌دهند فرزندانشان باشگاه بیایند. سعی کردیم پروتکل‌های بهداشتی را به بهترین شکل رعایت کنیم به همین دلیل لباس‌هایی که مراجعان می‌پوشند حتما بعد از هر بار استفاده شسته می‌شود و تجهیزات را هم ضدعفونی می‌کنیم. مانع‌های داخل زمینی که ۸۰۰ متر است در فاصله‌های بیش از ۶ متر قرار دادیم و هر فردی هم ماسک مخصوص خودش را دارد اما با این وجود وضعیت چندان جالبی نداریم.»
حرفه اصلی جعفریان تدریس در هنرستان است و در کنار آن با اجاره یک زمین و پرداخت ماهیانه سه میلیون تومان باشگاه پینت‌بال هم راه‌اندازی کرده است: «در حال حاضر با پرداخت حقوق کارگران و هزینه‌های جانبی دیگر سعی کردم فقط دوام بیاورم تا ببینیم شرایط چطور پیش می‌رود. اگر قرار باشد به همین شکل پیش برویم مجبورم با نزدیک‌شدن به پایان قرارداد باشگاه، سالن را تعطیل کنم. از طرفی در همه اقلام شاهد افزایش قیمت‌ها هستیم. برای مثال سال گذشته یک باکس توپ پینت‌بال را ۲۵۰ هزار تومان می‌خریدم و حالا مجبورم برای همان ۵۰۰ هزار تومان پول بدهم. سال‌های گذشته با ۶۰۰ هزار تومان باشگاه را بیمه می‌کردم اما امسال برای همان کار سه میلیون و ۵۰۰ هزار تومان پرداخت کردم. پارسال ورودی بازی پینت‌بال ۳۵ هزار تومان بود و امسال هم همین قیمت است. اگر هزینه‌ها را بالا ببرم که اصلا کسی نمی‌آید. در واقع باشگاه پینت‌بال در بین باشگاه‌های ورزشی پایین‌ترین شهریه را دارد. کسانی هم که این رشته را انتخاب کرده‌اند ماهیانه در ازای سه جلسه تمرین در هفته ۲۰۰ هزار تومان پرداخت می‌کنند. زمانی هم که بحث حمایت دولتی مطرح می‌شود باشگاه‌هایی که مجوز فعالیت دارند یا کارگرانشان را بیمه کرده‌اند اولویت دارند. وقتی هم که منِ باشگاه‌دار برای دریافت مجوز می‌روم، پروسه اداری آن ۶ تا ۹ ماه زمان می‌برد.»
کرونا فقط به تعطیلی باشگاه‌ها رضایت نداد و چراغ تمامی مسابقات ورزشی، لیگ‌ها و تمرینات ورزشی را هم خاموش کرد.
«شیوا قربانی» داور بین‌المللی میز آسیایی بسکتبال است و از اسفندماه سال گذشته تا امروز نتوانسته سوت هیچ مسابقه‌ای را بزند چون تمام مسابقات تعطیل و تمام بازی‌های قهرمانی کشور که هر سال تابستان اجرا می‌شد تا کنون برگزار نشده است. گرچه در جلسات اخیر تصمیم گرفته شده از ۱۵ آبان‌ماه لیگ برتر ۹۹ بسکتبال شروع شود اما با توجه به شرایط فعلی و افزایش مبتلایان به ویروس کرونا معلوم نیست چه اتفاقی بیفتد. چون شرایط طوری است که همه چیز را غیر منتظره کرده است.
او هم درباره وضعیت این روزهای داوران به ایسنا می‌گوید: «داوری برای برخی از عزیزان شغل دوم و برای برخی دیگر شغل اصلی است. در کل شرایط چندان جالب نیست و اولین موضوعی که تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد وضعیت اقتصادی افراد است اما چاره‌ای هم نیست. داوران برای هر بازی بسکتبال بر اساس تعرفه سال گذشته ۱۲۰ هزار تومان می‌گرفتند که از این مبلغ، مقداری هم به عنوان مالیات کم می‌شد. داوری که برای مسابقات در شهرستان‌ها سوت می‌زد هزینه ایاب و ذهاب هم می‌گرفت اما این موضوع درباره داورانی که در استان خودشان سوت می‌زدند، صدق نمی‌کرد. یک بازی رسمی بسکتبال هفت داور دارد که مبلغ ۱۲۰ هزار تومان به داوران زمین تعلق می‌گرفت و داوران میز هم نصف این مبلغ را دریافت می‌کردند. این دستمزدها از لحاظ اقتصادی واقعا فاجعه است و نمی‌دانم نرخ سال جدید چقدر است چون هنوز مسابقه‌ای برگزار نشده است. این تنها مشکل داوران نیست و نکته جالب اینجاست که این مبلغ بعد از مسابقات واریز نمی‌شود. برای مثال حقوق داورانی که در سال ۹۸ سوت زدند هنوز تسویه نشده است. تقریبا ما سالانه حقوق می‌گیریم. موضوع دیگری که وجود دارد، این است که هیچ کدام از داوران بیمه نیستند.»
قربانی لیسانس تربیت بدنی دارد و سال‌ها در رشته بسکتبال بازی کرده است. حرفه اصلی‌اش دبیری است و در کنار آن به عنوان داور در مسابقات مختلف آسیایی سوت زده است. او صحبت‌هایش را با چند جمله تمام می‌کند: «ما از روی عشق و علاقه کار می‌کنیم و احساس می‌کنیم اگر این کار را کنار بگذاریم بیمار یا افسرده می‌شویم. با اینکه داوری‌کردن تنها منبع درآمد برخی افراد است اما سود اقتصادی آنچنانی ندارد. اگر کسی هم در کنار داوری مربیگری می‌کرده، حالا به دلیل تعطیلی باشگاه‌ها بیکار شده است.»
انتهای پیام
