انبوهی شرکت و فرد با اتکا به صنعت بیمه در تلاش هستند تا از این ابزار برای انتقال ریسک خود استفاده کنند و خود را در سایه‌ساری از امنیت قرار دهند.
همانطور که افراد و شرکت‌ها دارای ریسک هستند، شرکت بیمه‌ای نیز دارای ریسک‌هایی هستند که با مدیریت و اداره آنها می‌توانند خسارات احتمالی را برای بیمه گذران خود جبران کنند.
در حوزه بیمه‌گران ریسک‌های متعددی همچون ریسک خطر، ریسک مالی، ریسک عملیاتی، ریسک‌های استراتژیک و ریسک بازار قابل طرح است و هر یک به تنهایی می‌تواند بقای یک بیمه‌گر و حتی بیمه گزار را تهدید کند.
با این پیش فرض است که باید بیمه‌گرها خود را موظف به شناسایی ریسک‌های مختلف بدانند تا بتوانند با اندازه‌گیری و تحلیل آنها اولویت بندی کرده و پوشش مناسب داشته باشند. این نکات همان چیزی است که در ایران و صنعت بیمه کشور تاکنون کمتر مورد توجه بوده و باید در صنعت بیمه به صورت ویژه مورد عنایت باشد؛ حال آنکه این تنها در بدنه صنعت بیمه نباید مورد توجه باشد و در سوی بیمه‌گزاران هم باید به یک فرهنگ عمومی تبدیل شود تا صنعت بیمه به رونق بیشتری برسد.
در یک کلام اگر بیمه‌گزار به فکر مدیریت ریسک‌های خود باشد و ریسک‌های نوظهوری مانند رشد تکنولوژی را در نظر داشته باشد در می‌یابد که باید برای کنترل ریسک‌هایش از ابزارهای بیمه‌ای بهره گیرد و در سوی دیگر بیمه‌گر با رشد تکنولوژی ابزارهای مناسبی برای کنترل ریسک‌های خود و بیمه‌گزار طراحی خواهد کرد. این سیکل اگر به درستی فهم شود و اجرایی دقیق و علمی داشته باشد در نهایت به چیزی منجر خواهد شد که از آن به عنوان حلقه مدیریت ریسک یاد خواهد شد.
